Այնպես խոնա~վ են ու այնպես` ծավի
Հին երազները Սևանա լճի ,
Երկինքն էլ անգամ թե դուռը բացի`
Չի կարող բանալ լեզուն կարոտի ...
Ես էլ երբևէ չեմ կարծել, թե խոր
Սպիներ ունի նա հոգու խորքում ,
Բայց երբ գրկեցի ափերը մի օր
Ձեռքերըս այրեց մի <համըր> կարոտ ...
Փորձեցի վշտոտ իր գրկում հանգչել ,
Խառնել արցունքըս նրա ջրերին ,
Բայց ըմբոստացավ լիճը իմ լուսե
Փոթորկվեց նրա նաիրյան հոգին ...
Ու ետ քաշվեցի. դժվար էր իրոք
Կարդալ հույզերը` լոկ շոշոփելով ,
Իսկ երբ պատահմամբ ձեռքիս նայեցի
Այնտեղ դաջվել էր մի կապու~յտ սպի...