ԱՆԱՌԻԿ ԱՄՐՈՑԻ ԼԵԳԵՆԴԸ

Անցորդ, խնդրում եմ, մի պահ սպասիր ,

Պատմել եմ ուզում հոգեթով լեգենդ .

Այդքան էլ հին չէ, պատմություն է մի ,

Որի թերթերը ինքըդ կբացես ...

Ովքեր են նրանք, ոչ ոք չգիտե ...

Չեմ կարող ժամ ու ժամանակ նշել .

Սառած մի հայացք հուշում է մի տեղ ,

Որ հերոսներն իմ ապրել են, եղել ...

Նրանցից մեկը հոգով իր արի `

Նման ասքերից հառնած դյուցազնի ,

Շատ էր մաքառել քամու դեմ, հողմի ,

Բայց պահպանել էր ոգին իր զարմի ...

Արծվի պես ազատ, վիրավոր անգամ ,

Սլացել էր վեր` աչքերում կըրակ ,

Մարել իր լույսը, ուրիշին տըվել ,

Խավարը հոգու գույներով լցրել ...

Հետո աշխարհի հոգսից ծանրացած `

Նա երազել էր, տենչացել մի բան .

Մարդկանցից հեռու մի տեղ քարանալ ,

Ինքն իր մեջ մնալ, անխոս համրանալ ...

Եվ այդպես դարձել անառիկ ամրոց ,

Սպիակիր, հպարտ ու խորհրդավոր .

Հոգու մեջ` բացված անեզր խորշեր ,

Սրտի խորքերում` դեռ տալու մեծ սեր ...

Մյուս հերոսը` աստղերին ձուլված ,

Նրանց կարոտի գոլորշով սնված ,

Տիեզերական գույներով օծված

Անցորդուհի էր շատ պատահական ...

Ուղիղ ճամփեքը մերժել էր վաղու~ց ,

Չէր հրապուրվում երկրային փայլով ,

Նրա սրտի մեջ, հոգու խորքերում

Ծիածանվում էր լոկ անհագ կարոտ ...

Թե ինչ հրաշքով, ում բարի ձեռքով

Խաչվեցին նրանց ճամփեքը մի օր .

Անառիկ ամրոցն ու գույնի գերին

Անծանոթ էին, բայց...հանդիպեցին ...

Հանդիպումները լույսեր են երկնում,

Երկինք ու երկիր իրար հետ ձուլում ,

Հանդիպումներից ծնվում է հնչյուն ,

Դառնում մեղեդի ու հոգեզրույց ...

Այս հանդիպումը ուներ լոկ խորհուրդ ,

Որ իրենով էր հենց խորհրդավոր ,

Իր հերոսների անբարբառ խոսքով ,

Տիեզերք հառնող հոգու գույներով ...

Հոգու գույներն էլ պեղվել են ուզում ,

Բացվել են ուզում բառերի նման ,

Հոգու զնդանն իսկ ցավոտ չի լինում .

Եթե փայլում են աչքերն աննման ...

Հայրենյաց երկրի որ ամրոցին էր

Նմանվել ուզում հերոսն իմ ջահել ,

Որ փակվել իր մեջ, չէր նայում ներքև ,

Ուր հոգու երգն էր թևածում անվերջ ...

Լսում էր հեռվից գերող մեղեդի ,

Զգում թիկունքին այրող մի հայացք ,

Բայց լու~ռ ամփոփված մեջն իր խոհերի ,

Չէր էլ նկատում ժամանակն անսանձ ...

Մինչ` ժամանակը, հանց հրեղեն ձի ,

Չի էլ հանդուրժում ուշացող մարդկանց ,

Այն, ինչ մնում է նրա խենթ վազքից

Կարոտ են կոչել սերունդներն անցած ...

Այն մոտենում է մարդուն քնքշորեն ,

Գրկում ջերմացնող, տաքուկ ափերով ,

Հետո դառնում է պսակ մի փշե

Ու խեղդում, տանջում իր հրե բազկով ...

Գուցե ծանոթ չէր հերոսն իմ քարե ,

Ծանոթ չէր այդչափ կարոտի ուժին ,

Բայց երբ իր կարծր սիրտը փափկացրեց ,

Որոշեց գտնել այն երգող հավքին ...

Որոշեց բացել փակ դարպասները ,

Թեև ուշացած` ներս բերել նրան ,

Թող որ հնչյունի անտես ռիթմերը

Բերեն իր հոգուն հոգու բալասան ...

Բայց բնությունն էլ իր խաղը ունի ,

Իսկ ժամանակը չի կանգնում բնավ .

Թուփ ու մացառներ մագլցել էին

Ու փակել մեկից ամրոցի ճամփան ...

Տենդագին որքան չարչարվեց, տքնեց

Իմ դյուցազունը` հողմերին հաղթած ,

Միայն լոկ հեռվից, խոր մշուշի մեջ

Նկատեց գունեղ մի արձանի փայլ ...

Սիրտը նվաղեց, ոռնաց խոր ցավից .

Թիկունքը այրող հայացքն էր կարծես ,

Որ արձանացած` անգամ իրենից

Բոցում էր անվերջ գույների հեղեղ ...

..............................................................

Թե որքան էր հին, որքան` իրական

Խոսքն իմ հնչեցրած ...թող գաղտնիք մնա ,

Լոկ թևածում է այստեղ մեկ պատգամ `

ՄԻ ԴԱՐՁՐԵՔ ԴՈՒՔ ՁԵԶ ՀՈԳՈՒ ՄԵԾ ԶՆԴԱՆ ...

Անցորդ, խնդրում եմ, պատմությունը այս

Տար ինձնից հեռու, տուր օտար մարդկանց ,

Որ նրանց շուրթին բացվելով ծաղկի ,

Իմ հերոսների հուշը չըկորչի ...

ՀՈԳՈՒՍ ԳՈՒՅՆԵՐԸ ...

Հոգուս երկինքը ամպել է նորից ,

Կծկվել իր մեջ, բարուրվել մեկից ,

Թե ինչ է ուզում, որ ես չեմ տվել ,

Ամպերի գորշը պատել է և ինձ ...

Հոգուս աչքերը մշուշվել են լուռ ,

Դարձել արցունքի համար մի նոր տուն ,

Որտեղից գտավ այն խենթիս հասցեն ,

Չգիտեմ անգամ` ես ում մեղադրեմ ...

Հոգուս շուրթերը համր են ու կարկամ ,

Հնչյունաթափ է բառերի ճամփան ,

Տառերն էլ եթե լապտերներ դառնան ,

Չի~ բացվի, մեկ է, լեզուն կապկապված ...

........................................

Հոգուս գույներն են անփոփոխ միայն ,

Շող են երկնքում, լույս` աչքի համար ,

Կբացեն նույնիսկ լեզուն համրացած ,

Եթե ԿԱՊՈՒՅՏԻՆ ...թողնեն անվնաս...