ԱՍՏՂԱՅԻՆ ԵՐԳ ....

Աստղերը վերում երգում են կամաց ,

Երգում են այնպես, որ մարդ չարթնանա ,

Բայց ես շատ վաղուց` քունս կորցրած ,

Ունկնդրում եմ այն, ինչ թափվում է ցած...

Թափվում անխռով, խռովում հոգիս ,

Մերթ գույն նվիրում, մերթ` խլում նորից ,

Մերթ բոց է դառնում, հրով ճարակում ,

Մերթ էլ` սառույցի գիրկը ինձ նետում...

Քնքշանք է ծորում մերթ նրա շուրթից ,

Հնչյունն իսկ թանկ է, այնպես` հարազատ .

Մերթ էլ` երգը այդ դառնում է պատիժ ,

Կամ` օտարացած անտարբեր հայացք...

Իսկ ես ուզում եմ ունկնդրել անհագ ,

Այնտեղ հուշերիս արցունքն է քամված ,

Խոսքեր կան չասված, թերի, անավարտ ,

Այն իմ կարոտի ճիչն է խեղդված...

Աստղերը վերից թափվում են դանդաղ ,

Կապու~յտ գորգեր են փռում հուշերիս ,

Իսկ ես չեմ ուզում քնից արթնանալ ,

Ինձ օրորու~մ են երգերն աստղային...

ՈՒՇԱՑՈՒՄՈՎ...

Հոգիս ճաք է տվել, փշուր-փշուր եղել,

Օտար գույներն եկել, ծվարել են այնտեղ...

Սիրտս կուչ է եկել, նվաղել է կարծես,

Աստղաթափ է շուրջս ու լռություն անտես...

Միտքս ծառս է ելել, թափառական դարձել,

Փշոտ ճամփա ընտրել, դեգերում է անվերջ...

Աչքս ջուր է կտրել, հեռուներին գամվել,

Խոնավ շիթերն են լոկ նրան ընկեր դարձել...

Ունկս մեկից լարվել, հնչյուններին կառչել

Ու տքնում է միայն հարազա~տը գտնել...

Ձեռքս կոտրվել է հրաժեշտի ճամփին,

Շա~տ է ճանապարհել օտար ու ծանոթին...

Ոտքս, միևնույնն է, դեռ քայլում է առաջ,

Հորիզոններ դեռ կան ծանոթ ու անճանաչ...

Դեռ գույները նորից պիտի վերածնվեն,

Հոգուս բեկորները կրկին իրար ձուլեն...

Որ ապստամբ սիրտս լռությունը փշրի,

Ձեռքս ուշացումով դիմավորի~...գրկի~...